Προσωπικά δεν είχα ιδέα! Ρώτησα, γονείς, συγγενείς, τίποτα...ήταν όλοι από χωριό! 

Παιχνίδι της χώρας λοιπόν!

Και μιας και ο Σύλλογος Λευκαδίων Ηλιούπολης και Γύρω Δήμων "Η Φανερωμένη" διοργάνωσε για τρίτη παρακαλώ χρονιά, τουρνουά του παιχνιδιού, είπα να πάω και εγώ να δω τι είναι, πώς παίζεται, γιατί τόσος λόγος βρε αδερφέ γι΄ αυτό!

Πήγα λοιπόν, νωρίς από τους πρώτους , μη χάσω καμιά "μπαλιά".  Δεν ήξερα και τίποτα, να ενημερωθώ...

Το αμπαλί λοιπόν παιζόταν στη Λευκάδα από την εποχή της Βενετοκρατίας, στην πόλη , όχι στα χωριά και είχε ιδιαίτερη θέση στην ψυχαγωγία των λαϊκών κυρίως τάξεων.

'Εχουμε λοιπόν, ένα παραλληλόγραμμο γήπεδο, πλάτους 8-9 μέτρων και μήκους 38 μέτρων, χωμάτινο και καλά καθαρισμένο να μην πετάγονται χαλίκια ή χώματα από τις κινήσεις της μπάλας. Στην πόλη υπήρχε ένα τέτοιο στη θέση "Πάλλας", στις αρχές του κάμπου, γήπεδο με το καφενείο του και το πηγάδι του που δρόσιζε τους παίκτες, στις ζέστες του καλοκαιριού.

Ήταν παιχνίδι κυρίως ανδρικό. Οι μπάλες του παιχνιδιού ήταν ξύλινες και βαριές. Λένε, ζύγιζαν 2-3 κιλά η κάθε μια, εκτός από την μπάλα "αμπαλί" που ήταν μικρότερη. Δεν ήταν στρογγυλές, αλλά πλακουτσωτές και τις έλεγαν ροτέλες. 

Οι παίκτες χωρίζονταν σε δυο ομάδες από ένα έως πέντε ή έξι άτομα. Το παιχνίδι ξεκινούσε με το ρίξιμο του "αμπαλιού" σε κάποιο σημείο του γηπέδου. Στη συνέχεια, άρχιζαν να ρίχνουν εναλλάξ οι παίκτες της κάθε ομάδας, τις μπάλες τους. 

Αν η μπάλα του πρώτου πήγαινε πιο κοντά στο αμπαλί, τότε έλεγαν πώς "έπιασε κόστο", δηλαδή κέρδιζε πόντο. Πόντο κέρδιζε κάθε παίκτης,  κάθε φορά που η μπάλα του πλησίαζε κοντά στο αμπαλί.. Οι πόντοι ήταν έντεκα.

Το ρίξιμο της μπάλας απαιτούσε δεξιοτεχνία και δεν πήγαινε ποτέ ίσια αλλά έπρεπε να ήταν ζυγιασμένη και προγραμματισμένη για να πλησιάσει πιο κοντά στο αμπαλί.

Το παιχνίδι παίχτηκε στη Λευκάδα μέχρι το 1978, και από τότε οι παλιοί κυρίως Λευκαδίτες που το γνωρίζουν, ελπίζουν στην αναβίωση του!

Στην Αθήνα αναβίωσε, λοιπόν για τρίτη φορά στο χώρο του Συλλόγου και υπήρξε φυσικά ευκαιρία να σμίξουν οι λευκαδίτες της Αττικής, να γνωρίσουν ένα παιχνίδι ξεχασμένο, αλλά και να πιουν, να φάνε και να χορέψουν!

Άντε και του χρόνου!