Οικογενειακά θέματα

Εφτά παιδιά, τρεις μανάδες, ένας παππούς, μια γιαγιά. Τρεις πατεράδες, επισκέπτες στο χωριό, έτσι για λίγο, όσο η δουλειά το επέτρεπε.

Εφτά παιδιά με διαφορά σχεδόν 15 χρόνια το μικρότερο από το μεγαλύτερο που αν το δεις από μακριά ίσως να μη δένει, τα κομμάτια να μην  ταιριάζουν.

Αλλά πώς γίνεται γαμώτο και κάθε φορά που τραβιούνται σα μαγνήτες μεταξύ τους .... τσουπ φτιάχνουν μια εικόνα. Τσαλακωμένη θα πεις, άκυρη πολλές φορές, ντυμένη με γέλιο, με δάκρυ, με θλίψη, με χαρά, με ευτυχία, με δυστυχία, με πόνο, με γιατρειά. Κουκουλωμένη με σκέψεις άπειρες, με προβλήματα τόσο μπερδεμένα, με θέματα τόσο βαριά. Με τόσο πολύ "διαφέρω" μέσα της. Με τόσα χρώματα να την πνίγουν, με τόσα λόγια να τη γεμίζουν. Με τόσα πολλά "υλικά" που φτάνει στο τέλος να φτιάχνει μια εικόνα τόσο τέλεια που τρομάζει.

Μια εικόνα μέσα σε μια κορνίζα από εκείνες τις παλιές, τις ρετρό, με τη δαντέλα γύρω γύρω από ασήμι, με τα περίτεχνα σχεδιάκια που φαντάζει μπιτ κιτς, αλλά οι μεγάλοι θα την λάτρευαν. Και εκείνα τα παιδιά μέσα, μεγάλοι άνθρωποι πια, ακόμα πιο διαφορετικοί, ακόμα πιο φορτωμένοι, ακόμα πιο προβληματισμένοι.

Εκεί στην κορνίζα, άλλος να κοιτάει αριστερά, άλλος δεξιά, άλλος πάνω, άλλος κάτω.

Όχι δεν έχει "σπάσει" τόσα χρόνια, όχι ότι δεν έχει πέσει κάτω, ότι δεν έχει γίνει θρύψαλα, αλλά ως δια μαγείας, τη μια αυτό που σπάει είναι το τζάμι που την καλύπτει να μη σκονιστεί. Και απλά το αλλάζουμε. Την άλλη σπάει η κορνίζα, και εκείνη την αλλάζουμε. Κάποτε πετιέται στον αέρα, σκορπίζεται στους πέντε ανέμους, άλλο κομμάτι από δω, άλλο από κει, άλλο ψηλά, άλλο χαμηλά, κι ύστερα να , δεν ξέρω πως, έτσι ξαφνικά, σαν μια ρουφήχτρα να τα τραβάει ενώνονται και πάλι, και φτιάχνουν και πάλι μια εικόνα, χιλιοταλαιπωρημένη, χιλιομαραζωμένη, αλλά όμορφη.

Εικόνα αναλλοίωτη στην ουσία της, ακόμα κι αν οι μορφές αλλάζουν θέση, αλλάζουν ύφος, αλλάζουν στάση, αλλάζουν ηλικία, μαλλιά, σωματότυπο.

Κι ύστερα τρυπώνουν στην εικόνα κι άλλα πρόσωπα, άλλα περαστικά, άλλα αδιάφορα, άλλα αόρατα σχεδόν, ανύπαρκτα θαρρείς κι άλλα τέλος τόσο ταιριαστά, που νομίζεις ότι αυτά ακριβώς έλειπαν για να συμπληρώσουν μια τέλεια, τσαλακωμένη εικόνα. Μια δυο ψυχές που να ... ήρθαν και κόλλησαν και εκεί θα μείνουν. Κι άλλες ψυχούλες μικρές, κοριτσίστικες και αγορίστικες, χαμογελαστές, δικές τους, γεννημένες από εκείνα τα παιδιά, παιδιά δικά τους. Και το παζλ να ... μοιάζει να ΄χει σχεδόν ολοκληρωθεί. Οι εφτά είναι πια 17.

Η πιο όμορφη εικόνα, κι ας είναι λίγο σχισμένη στην άκρη, κι ας είναι λίγο μουτζουρωμένη, κι ας είναι λίγο νωπή (.. είναι που τα δάκρυα, της χαράς ή της λύπης αργούν να στεγνώσουν). Κι έχει πίσω ένα πέτρινο σπίτι, εκεί κάπου σ΄ ένα χωριό δίπλα στη θάλασσα, με ποδήλατα να τρέχουν, στο δρόμο, με γόνατα ματωμένα, με μαλλιά αχτένιστα, με πόδια ξυπόλητα. Το Βλυχό! Ξεχωρίζει, το αναγνωρίζεις, φόντο πίσω στο παζλ, πίσω από τις κεντρικές φιγούρες.

Σημείο αναφοράς. Σημείο γκρίνιας, σημείο αγάπης, σημείο γέλιου, σημείο με καυτερές ατάκες να αιωρούνται στον αέρα ... κι εκείνη η παλιά κατάρα της θειας ....που ποιος ξέρει αν είναι αλήθεια. Αλλά και τι μας νοιάζει ...

Εμείς είμαστε καλά, ακόμα κι αν δεν είμαστε, είμαστε εδώ και σε πείσμα όλων θα φτάσουμε ως το τέρμα και θα το γλεντήσουμε με κλαρίνα και μπουζούκια και κιθάρες και με φωνές αηδονιών δικών μας. Και θα μπλέξουμε τα δημοτικά με τα λαϊκά και τις ροκιές γιατί έτσι μας αρέσει.


Το λοιπόν ....να συντονιστούμε παρακαλώ! Πάμε!







Απ΄τις φωτογραφίες λείπει το ένα από τα 7+2. 





Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου