Η φωνή


Η πρώτη μου (και τελευταία) απόπειρα να εγκλωβίσω τον "συγγραφικό μου οίστρο" (χαμογελάκι) σε 100 λέξεις στα πλαίσια ενός διαγωνισμού διηγήματος με χρονικό όριο 24 ωρών (στη δική μου περίπτωση 4 ώρες). 

Το κειμενάκι βέβαια δεν στάλθηκε ποτέ στο διαγωνισμό, και έμεινε με την ελπίδα ότι κάποτε μπορεί να ξανασχοληθώ μαζί του. Ακόμα ελπίζει ... :)




Η φωνή


"Θα γυρίσω!"
Η φωνή πάλι στ΄ αυτιά του. 
Ξύπνησε νευριασμένος. Θύμωνε πια.
20 χρόνια ...

Ντύθηκε βιαστικά, κατέβηκε στην παραλία τρέχοντας.
Άγρια μέρα!  Ο σιρόκος λύσσαγε.
Αλλά η φωνή εκεί, πιο δυνατή απ΄ όλα.

Έπεσε στα γόνατα, πάνω στο αφρισμένο κύμα.
Ούρλιαξε!  
Να καλύψει τη φωνή.

Χτύπησε το νερό με βία.

Ένα γυαλί...   
Κόπηκε, το νερό κοκκίνισε, αίμα ...

Ένα σπασμένο μπουκάλι προκλητικό. Τον χλεύαζε.
Το τράβηξε από την άμμο και ...
Έσκισε τη ζελατίνα.
Το δαχτυλίδι και μια ξανθιά τούφα μαλλιών. 
 
Μια γαλάζια πεταλούδα, από το πουθενά του ψιθύρισε: "Δεν θα 'ρθω, πέταξα, συνέχισε".

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου